Elizabeth is een vrijwillige arts voor ZZG. Ze heeft haar hele carrière als schoolarts doorgebracht in Antwerpen. Vandaag vertelt ze ons wat haar motiveerde om medicijnen en humanitair werk te gaan doen.
Mijn vader en ooms waren artsen, terwijl mijn moeder apotheker was. Je zou dus kunnen zeggen dat ik “voorbestemd” was om hetzelfde pad te volgen. De studies leken me boeiend en ik besloot dat ik onderweg wel zou bepalen welke specialisatie ik zou kiezen.
Mijn man zou gynaecoloog worden. Omdat ik een gezin wilde stichten, leek het me verstandig om een tak van de geneeskunde te kiezen die daarmee te combineren was. Daarom besloot ik me te richten op preventieve geneeskunde, met name medische inspectie voor schoolgaande kinderen en adolescenten.
In die tijd had de “schoolgeneeskunde” geen goede reputatie. Ik sloot me aan bij een wetenschappelijke vereniging om de kwaliteit van deze medische opvolging te verbeteren. Samen met mijn collega’s namen we deel aan verschillende onderzoeksprojecten. Daarnaast werkte ik samen met de Universiteit van Antwerpen aan vaccinatieprojecten.
Mijn medisch centrum bevond zich in Antwerpen, de op één na grootste stad van België. Daardoor kreeg ik een scherp beeld van de evolutie van de samenleving: een toenemende psychologische kwetsbaarheid bij adolescenten, veel jongeren die “schoolmoe” waren en een grote groep migranten die nooit toegang hadden gehad tot basisgezondheidszorg. Een zorg- en vaccinatieprogramma opzetten voor deze doelgroep was een echte uitdaging. Zonder aangepast beleid liepen ze het risico ziekten op te lopen die anders vermeden hadden kunnen worden.
Soms voelde het alsof we in een ontwikkelingsland werkten. Dit was geneeskunde in zijn puurste vorm. Veel kinderen en ouders hadden nog nooit eerder een arts geconsulteerd. Voor hen konden wij, schoolartsen, echt een verschil maken.
Ik had ook een tante die religieuse was en vanuit haar klooster in Leuven naar Ngenda, Burundi, werd gestuurd om er een ziekenhuis en een school te bouwen. Om de twee jaar kwam ze terug naar België om haar familie te bezoeken en fondsen te werven voor haar ziekenhuis in de bergen. Ze vertelde ons over de moeilijkheden waarmee ze werd geconfronteerd: het gebrek aan middelen om zwangere vrouwen op te volgen, diabetici te behandelen… Ze heeft me meerdere keren uitgenodigd om haar te komen helpen, maar ik heb die reis nooit kunnen organiseren.
Enkele jaren geleden sloot mijn man zich aan bij “Artsen Zonder Vakantie” en reisde hij verschillende keren naar Burkina Faso om operaties uit te voeren. De foto’s van de operatiezalen waren confronterend. Ondertussen vernieuwen wij in Europa onze medische infrastructuur om de paar jaar… Wat een verschil tussen deze twee realiteiten!
Het is precies dat besef dat me inspireerde om me bij ZZG aan te sluiten en me in te zetten voor een rechtvaardigere wereld, waarin iedereen toegang heeft tot gezondheidszorg.
Recente reacties